عمری گذشت و عشق تو از ياد من نرفت 
دل ، همزباني از غم تو خوب تر نداشت 
اين درد جانگداز زمن روی برنتافت 
وين رنج دلنواز زمن دست برنداشت

تنها و نامراد در اين سال های سخت 
من بودم و نوای دل بينوای من 
دردا كه بعد از آن همه اميد و اشتياق
دير آشنا دل تو ، نشد آشنای من

از ياد تو كجا بگريزم كه بي گمان 
تا وقت مرگ دست ندارد ز دامنم 
با چشم دل به چهره خود مي كنم نگاه 
كاين صورت مجسم رنج است يا منم ؟

امروز اين تويی كه به ياد گذشته ها
در چشم رنجديده من می كني نگاه 
چشم گناهكار تو گويد كه ” آن زمان 
نشناختم صفای تورا “ – آه ازين گناه !

امروز اين منم كه پريشان و دردمند 
مي سوزم و ز عهد كهن ياد می كنم 
فرسوده شانه های پر از داغ و درد را 
نالان ز بار عشق تو آزاد مي كنم .

گاهی بخوان ز دفتر شعرم ترانه ای
بنگر كه غم به وادی مرگم كشانده است .
تنها مرا به ” تشنه طوفان “ من مبين 
ای بس حديث تلخ كه ناگفته مانده است .

گفتم : ز سرنوشت بينديش و آسمان 
گفتی : ” غمين مباش كه آن كور و اين كر است “ !
ديدی كه آسمان كر و سرنوشت كور
صدها هزار مرتبه از ما قوی تر است ؟

فریدون مشیری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: